Als je de etikettering van deze plaat bekijkt, weet je meteen wat je mag verwachten, want stilaan in Peter Lesage iemand van wie de familienaam genoeg zegt. Ik bedoel maar: de man heeft al menig muzikaal watertje doorzwommen, stond als begeleider en/of componist zijn mannetje naast Filip Kowlier en Gabriel Rios en hij was redelijk onmisbaar bij Zap Mama en Ertebrekers. Maar toch bleef er kennelijk iets woekeren en dat heeft nu dus het daglicht gezien in de vorm van deze debuutplaat onder eigen familienaam. Dat Lesage een geweldige muzikant is, wisten we al wel even. Dat hij ergens in een bad van soul, funk en jazz gevallen moet zijn, kon je al merken aan alles waar hij bij betrokken was en dat is op deze plaat uiteraard niet anders, maar er is meer…

Dit is een zo goed als helemaal solo bedachte en gespeelde plaat, die, zo lees ik, in de thuisstudio van Lesage in Gent het licht mocht zien. Hij heeft het in de teksten van de negen songs over de angsten waar hij mee te maken had, over de dingen die hem dwars zaten of hem het leven moeilijk maakten, maar tegelijk slaagt hij erin om dat allemaal ten goede te keren en een bijzonder vrolijke plaat te maken, die je, zeker in deze duistere en regenachtige dagen, ongebreideld blij maken en naar een echte zomer doen verlangen.

Lesage grossiert sowieso al lang in erg dansbare nummers, die hij, als leefden we nog in de jaren ’80 van vorige eeuw, heel knap ingekleurd worden middels een batterij synthesizers waar menige studio jaloers zou van worden. Of hij nu ronduit op de dansspieren mikt, zoals in Black Screen of Satisfied, dan wel de meer op de ziel gerichte en dus tragere songs zoals The Listener, je kunt er niet omheen dat Lesage diep doorleefde songs maakt, waarvan de teksten net zo belangrijk zijn als de melodieën of arrangementen. Dat vind ik het meest in het oog springend in Black Screen: de leegte, de eenzaamheid, de vervelende gevoelens die daarin verwoord worden, kruipen letterlijk onder je vel. Dat geldt ook voor Gone, dat niet bepaald de meest gelukkige episode in iemands leven beschrijft: twijfels alom, maar aan het eind toch weer de hoop die binnensluipt.

Ook Windows, Human en Lonely Mantra bewandelen hetzelfde pad en Lesage illustreert keer op keer hoe ingewikkeld het leven soms kan zijn. En toch is er telkens weer die hoop. Dat gegeven, in combinatie met de instant klassiek klinkende melodieën, mee vorm gegeven door de vaak indrukwekkende baspartijen van Boris Van Overschee, de saxen van Tom Callens en de bij wijlen indrukwekkende vocalen van Rebecca Driesmans, maken van deze debuutplaat een behoorlijk straf stuk vakwerk. Prince, Herbie, Stevie…de voorbeelden zijn legio, maar Lesage heeft ze zich helemaal eigen gemaakt en is klaar voor een drukke festivalzomer, durf ik te denken. Ik wens het hem helemaal toe!

(Dani Heyvaert)